Sobota AD 2025.07.19 h:09.00
Słucham wlaśnie Akurat LUBIĘ MÓWIĆ Z TOBĄ jakże wspaniała jest to muza, szczególnie wtenczas gdy jest odtwarzana w kołko Macieja!!! Co by tu napisać??? Może o tym co za oknem!!! A za oknem sloneczko grzeje!!! W słuchawkach leci właśnie Załoga g coś jakby o mnie !!! A potem? Potem leci kawałek Skarby - Liber x Doniu [HD] █▬█ █ ▀█▬ - Official Music Video który przedstawia Polski realizm!!!
Oto od godziny już nie pale, mam świadomość że może być trudno lecz wydaje mi się że pójdzie mi to łatwo!!! W BOGU cała moja Nadzieja - chociaż wiem że to czy będę palił zależy tylko ode mnie!!! WIĘC postaram się nie rzucać słów na wiatr!!! Może nawet sprawie że bliska mi osoba {Sebastian zwany Tomaszem } też rzuci palenie!!! Za to mogę pić kawę hektolitrami bez umiary prawie że :) 3 KUBKI DZIENNIE bedzie dobrze, w piętki obiecuję sobie jak już gdzieś kiedyś pisałem {na blogu pod adresami
hhttps://cybermistrz1a.blogi.pl
https://mksneer.blogi.pl
https://mksneers.blogi.pl }wogóle nie jeść oprócz zup i śniadania a w Niedziele nie ruszam kompa od h:00.00 do h:13.00 kurde pisze i pisze i nie odczówam wcale głodu nikotynowego. Wiedzialem że powziąwszy tak śmiałą, życiową decyzje odwolujęsiędo Boga w kórym zawsze Mam, Miałem i Będę Miał odskocznie!!! Jemu to poświęciłem całe swoje życie i po dziś dzień jestem SZCZĘŚLIWY , gdyż miejsce do którego doszedłem jest dal mnie zadawalające!!! Może nie to jakie miałem życie a na jakie życie jestem gotów sprawia że mam TAK WIELKĄ POTRZEBĘ opisywania świata!!! Właśniee slucham audiobooka Sltaisława Lema "NIEZWYCIĘŻONY" bite 7 h słuchania ateraz spróbuję znaleźć w sieci audiobooka "LIMES INFFERIOR" - no i poniosłem klęskę , tzmaczy niby znalazlem ale trzeba uiścić opłate sms za transfer w wyskokości 2,49 zł. a tyle ot ja nie mam :) POZATYM pragne wam zaprezentować kilka czasopism na ktorych się wychowalem:
SZPILKI Szpilki – polskie ilustrowane czasopismo satyryczne, założone w grudniu 1935 roku przez Zbigniewa Mitznera (jednocześnie pierwszego redaktora naczelnego), Eryka Lipińskiego i Zenona Wasilewskiego[1]. Programowo związane ze środowiskiem lewicy (przed II wojną światową ośmieszało obóz sanacyjny, a po niej przeciwników ustroju komunistycznego).
Historia
Wydawane w Warszawie z wyjątkiem lat 1945–1947 (zburzenie Warszawy), kiedy siedzibą redakcji była Łódź. Siedziba redakcji znajdowała się przy placu Trzech Krzyży 16a[2].
W latach 1950–1953 wydawało Bibliotekę Szpilek, a w latach 1955–1958 Kalendarz Szpilek, później patronowało okazjonalnym publikacjom książkowym (np. antologii Coś nam zostało z tych lat z Wydawnictw Artystycznych i Filmowych w 1965), czy firmowało kolekcję kartek pocztowych koncernu "Ruch" (1973). Podobnie jak wiele innych tytułów prasowych zostało zawieszone na kilka miesięcy po wprowadzeniu stanu wojennego, zaś w 1990 po raz pierwszy przestało ukazywać się. W 1992 próbował reaktywować je Marek Przybylik (od lutego do kwietnia ukazało się 13 numerów Szpilek). Dwie próby reaktywacji zakończyły się niepowodzeniem i w 1994 zostały zawieszone
CHIP Chip – dawny miesięcznik i obecny portal internetowy zajmujący się tematyką informatyczną i nowymi technologiami. Pierwsze (drukowane) wydanie ukazało się w kwietniu 1993[4], ostatnie 5 kwietnia 2017 roku.
Magazyn początkowo wydawany był przez Phoenix Intermedia[5], następnie Vogel Publishing i w końcu Burda Communications. Do czasopisma dołączana była płyta DVD. W kwietniu 2006 wydawca podjął decyzję o przeniesieniu miesięcznika z Wrocławia do Warszawy i zwolnieniu części redakcji. W styczniu 2017 roku zapowiedziano, że w kwietniu tego samego roku wydany zostanie ostatni numer magazynu[1][2], a powodem decyzji o zakończeniu wydawania pisma była spadająca sprzedaż: od 61 tys. w 2005 r. do 9 tys. w 2016 roku[6].
W maju 2017 roku część dziennikarzy z redakcji miesięcznika założyła spółkę L-Space i zawarła umowę licencyjną z Chip Holding na wydanie serwisu Chip.pl, w planach nowego właściciela znalazł się także długoterminowy cel powrotu do emisji papierowego magazynu[7]. W lutym 2020 serwis zakończył jednak działalność[8].
Portal reaktywowany został w maju 2021, nowym wydawcą stała się spółka WN Media Group[9], a nowym redaktorem naczelnym Sławomir Puławski[
PC WORLD PC World – miesięcznik komputerowy powstały w 1992 roku na bazie licencji amerykańskiego miesięcznika PC World i wychodzącego w drugiej połowie lat 80. miesięcznika Komputer. Do listopada roku 2008[2] nosił nazwę PC World Komputer. Wydawany był w Warszawie przez IDG Poland. Ostatni numer został wydany w grudniu 2018 roku, po czym tytuł przestał trwale istnieć[3].
Integralną częścią miesięcznika PC World były jego wydania specjalne oraz witryna[4], która zajmuje się tematyką nowych technologii.
Ze względu na formalną kontynuację miesięcznika Komputer, w maju 2006 miesięcznik obchodził 20-lecie istnienia. Związek Kontroli Dystrybucji Prasy podawał w 2014 roku średnią sprzedaż egzemplarzową wynoszącą 13 779[5]. Od 2015 roku pismo nie było kontrolowane przez ZKDP.
Kolejni redaktorzy naczelni: Marek Młynarski (1992), Krzysztof Matey (1992–1999), Lech Zdanowicz (1999–2006), Maciej Zdanowicz (2006–2007), Krzysztof Arkuszewski (pełniący obowiązki, 2007–2008), Grzegorz Eider (2008), Łukasz Bigo (2008–2009), Krystian Grzenkowicz (2009–2011), Dominik Błaszczykiewicz (2011-2013), Ludwik Krakowiak (2013-2015 i 2017-2018)[1][6].
Tematyka
Pismo opisywało produkty i wydarzenia na rynku komputerowym, w podziale na Ważne & Ciekawe (d. Aktualności), Sprzęt & Osprzęt (d. Sprzęt), Systemy & Programy (d. Oprogramowanie), Internet & Bezpieczeństwo (d. Internet), Know how. Było pierwszym pismem komputerowym publikowanym z płytą DVD. Oprócz numerów regularnych wychodziły też serie Special i Extra skierowane do różnych segmentów rynku.
Dodatkowe działania
PC World było medium opiniotwórczym. Opracowywało wiele rankingów, które pomagały czytelnikom podejmować decyzje w wyborze narzędzi, technologii, produktów IT. Jedną z analiz przeprowadzanych cyklicznie był wybór najlepszych rozwiązań hostingowych dla MŚP.
BAJTEK Bajtek – jedno z pierwszych wydawanych w Polsce popularnych czasopism poświęconych tematyce komputerowej.
Ukazywał się w latach 1985–1996. „Bajtek” traktował o wielu dziedzinach informatyki i był skierowany do użytkowników raczkującego dopiero rynku komputerów domowych (m.in. ZX Spectrum, Amstrad, Atari, Commodore, Amiga), za cel stawiając sobie „zwalczanie analfabetyzmu komputerowego”[11]. Przeznaczony był dla dzieci i młodzieży, ale czytany przez szerszą grupę wiekową. Bajtek był pierwszym czasopismem komputerowym mówiącym o grach i jednym z symboli polskich początków rozpowszechniania się komputerów domowych w czasach PRL[12]. Integrował środowisko informatyczne i młodych pasjonatów dopiero co raczkującej w kraju informatyki. Wydawnictwo prowadziło także powiązany z czasopismem, jeden z pierwszych w Polsce BBS.
Pierwszy numer „Bajtka” wydało we wrześniu 1985 roku Krajowe Wydawnictwo Czasopism kierowane przez Macieja Hoffmana, jako comiesięczny dodatek do „Sztandaru Młodych” i „Odrodzenia”. Tytuł wymyślił i redagował Władysław Majewski, wówczas redaktor wkładki „Przegląd – Komputer” w tygodniku „Przegląd Techniczny”. Do końca roku ukazały się cztery numery drukowane na papierze gazetowym odstąpionym przez „Sztandar Młodych” – papier był wówczas reglamentowany – w nakładzie po 50 tysięcy egzemplarzy każdy[13]. „Bajtek” był wielkim sukcesem handlowym – mimo relatywnie wysokiej ceny, ponad 200 tysięcy nakładu (od numeru piątego) sprzedawano bez zwrotów[14].
„Bajtek” podawał wiedzę w sposób przystępny, co znalazło uznanie m.in. u Krzysztofa Gradowskiego, reżysera filmu Pan Kleks w kosmosie. Redakcja przywiązywała uwagę do edukacji młodych użytkowników, na przykład w artykułach z cyklu „Tylko dla przedszkolaków”, gdzie uczono programowania, często prostych gier[15].
Jesienią 1985 ówczesny redaktor naczelny „Sztandaru” Aleksander Kwaśniewski mianowany został ministrem do spraw młodzieży. Jego pierwszą decyzją było przekształcenie „Bajtka” w dodatek do „Sztandaru Młodych”, z którym był on związany do 1989 roku. Następnie, do 1996 roku był niezależnym miesięcznikiem wydawanym przez spółdzielnię wydawniczą „Bajtek”, którą założyli jego redaktorzy.
Pismo, poza sekcją nowości i gier, podzielone było na tzw. klany, czyli strony dotyczące danego rodzaju komputera (Atari – szef klanu: Wojciech Zientara, Commodore – szef: Klaudiusz Dybowski, ZX Spectrum – szef: Marcin Przasnyski i Amstrad – szef: Jarosław Młodzki). Tym samym „Bajtek” starał się obejmować wszystkie rodzaje komputerów domowych w Polsce. Dopiero po 1988 w piśmie pojawił się klan IBM, wcześniej koszty i zastosowanie komputerów PC nie skłaniały do uznawania ich za komputery domowe.
Jedna z organizowanych w Warszawie giełd komputerowych „Emmet” przy ul. Grzybowskiej nosiła nazwę „Giełdy Bajtka” – redakcja czasopisma zgłaszała również projekt utworzenia giełdy. W numerze 10/1989 Bajtek opublikował Ultimatum dla „Giełdy Bajtka”[16], w którym sprzeciwił się m.in. rezerwacjom stoisk na giełdzie, nieopodatkowanej wymianie walut i przede wszystkim szeroko praktykowanemu na giełdzie „Emmet” piractwu komputerowemu. Z uwagi na przedstawienie przez organizatora giełdy listu zawierającego tylko częściowe usprawiedliwienie i stwierdzenie, jakoby „Bajtek” nie był w sytuacji umożliwiającej stawianie warunków, pismo wycofało swoje poparcie dla giełdy „Emmet”[17].
Przez cały okres istnienia czasopisma ukazało się około 130 numerów, w tym kilka łączonych (dwumiesięcznych), a także kilka numerów specjalnych („Tylko o Atari”, „Tylko o Commodore”, „Tylko dla początkujących”). Spółdzielnia „Bajtek” wydawała też pisma „Moje Atari” (1990–1991), „Atari Magazyn” (1993–1994) oraz „Commodore & Amiga” (1992–1995), przeznaczone dla użytkowników tylko tych rodzajów komputerów, jak też „Top Secret” – czasopismo poświęcone grom komputerowym.
W 1986 roku pierwszy zespół „Bajtka” stworzył wraz z Krajowym Wydawnictwem Czasopism miesięcznik „Komputer”. W 1991 roku magazyn „Komputer” został kupiony przez wydawnictwo IDG i wydaje je jako miesięcznik „PC World” (do listopada 2008 roku włącznie czasopismo nosiło nazwę „PC World Komputer”).
W czerwcu 2016 roku został wydany nowy numer specjalny „Bajtka” (oznaczony jako numer 135), który można było okazjonalnie kupić podczas warszawskiej imprezy Pixel Heaven[18].
W roku 2020 firma Retronics wprowadziła do sprzedaży cztery pierwsze zremasterowane wydania „Bajtka”, na kredowym papierze[19]. Do sprzedaży trafiły też kolejne numery, a nawet całe roczniki pisma.
PLAY Play – czasopismo komputerowe zajmujące się grami komputerowymi, ukazujące się w latach 2000-2012[1]. Z początku poświęcone było rynkowi gier na komputerowych i konsolowych, w 2002 roku porzucono tematykę konsol.
Pismo zawierało informacje o niewydanych grach w dziale „Rzut okiem” i recenzje w dziale „Testy”. W dziale „Intro” pojawiały się komentarze dotyczące wydarzeń branżowych i publikowano wywiady z twórcami. W dziale „Raport” redakcja przyglądała się aktualnym trendom w świecie gier. Rozbudowany dział „Retro” to miejsce, w którym pojawiał się przegląd najciekawszych reedycji gier dostępnych w sklepach i teksty okolicznościowe. Do każdego numeru pisma dołączana była płyta DVD z pełnymi wersjami gier. Zespół redakcyjny tworzyli: Michał Adamczak (redaktor), Rafał Belke, Paweł Chmielowiec, Artur Falkowski, Karol Kalinowski, Marcin Kosman, Bartłomiej Kossakowski (red. naczelny), Jakub Kowalski, Adam Kozłowski, Rafał Kurpiewski, Anita Lerke (grafik), Dariusz Michalski, Krzysztof Ogrodnik, Wojciech Setlak (sekretarz redakcji), Barnaba Siegel, Marta Stanisławczyk (grafik), Michał Śledziński, Tadeusz Zieliński.
ZKDP podawał średnią sprzedaż egzemplarzową wynoszącą 31 236[2]. Czytelnictwo według organizacji "Polskie Badania Czytelnictwa" oscylowało na poziomie 1,40% populacji
GAZETA WYBORCZA Gazeta Wyborcza – ogólnopolski opiniotwórczy dziennik społeczno-polityczny o profilu centro-liberalnym, wydawany od 1989 w Warszawie przez spółkę Agora. Redaktorem naczelnym od początku jego istnienia jest Adam Michnik.
Powstała na podstawie uzgodnień Okrągłego Stołu jako organ prasowy Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w kampanii wyborczej przed wyborami parlamentarnymi w 1989 roku[1][2]. Po zerwaniu współpracy przez związek kontynuowała działalność jako niezależny dziennik.
Siedziba redakcji „Gazety Wyborczej” mieści się w siedzibie spółki Agora przy ul. Czerskiej 8/10, wzniesionej w latach 2000–2002 według projektu zespołu architektów biura architektonicznego JEMS Architekci.
Z końcem kwietnia 2020 wydawca dziennika poinformował, że „Gazeta Wyborcza” posiada ponad 240 tys. stałych subskrybentów, którzy prenumerują wydanie elektroniczne gazety, a z końcem grudnia 2021 r. ta liczba przekroczyła 280 tys[3]. W czerwcu 2022 było to 290 tys. subskrybentów elektronicznych. Sprzedaż dzienna wydania papierowego w I kwartale 2023 roku wynosiła ok. 42 tys. egzemplarzy[4]. Większy nakład dziennika trafia m.in. na stacje benzynowe czy do placówek Poczty Polskiej[5][6][7].
W 2020 roku „Gazeta Wyborcza” była 10. najchętniej czytanym dziennikiem w Europie[8].
Historia
Powstanie dziennika
„Gazeta Wyborcza” powstała zgodnie z ustaleniami Okrągłego Stołu[9][10], jako organ prasowy Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w kampanii wyborczej przed wyborami parlamentarnymi w 1989 roku. Początkowo dziennik miał nosić nazwę „Gazeta Codzienna”, zaś przymiotnik „wyborcza” miał funkcjonować tylko w czasie kampanii wyborczej[11]. Pierwszy ośmiostronicowy numer ukazał się 8 maja 1989, w nakładzie 150 tysięcy egzemplarzy[12]. Przygotowało go 20 dziennikarzy – większość z nich była wcześniej związana z podziemnym „Tygodnikiem Mazowsze”. Redaktorem naczelnym został Adam Michnik, który przekonał do swojej kandydatury Lecha Wałęsę i został przez niego mianowany na tę funkcję[13][14]. Jego zastępcami zostali Helena Łuczywo i Ernest Skalski[15]. Gazeta była drukowana w drukarni Domu Słowa Polskiego w Warszawie[15]. Siedziba redakcji mieściła się w budynku dawnego żłobka przy ul. Iwickiej 19[15].
Dziennik, występując wówczas jako pismo całego ruchu obywatelskiego, uzyskał bardzo dużą liczbę czytelników[14]. 26 maja 1989 lokal „Wyborczej” poświęcił biskup Bronisław Dąbrowski[16].
Po obradach Okrągłego Stołu w czasie kryzysu prezydenckiego 3 lipca 1989 na łamach „Wyborczej” ukazał się artykuł Adama Michnika zatytułowany „Wasz prezydent, nasz premier”, w którym autor opowiedział się za wyborem prezydenta z rekomendacji Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej i jednoczesnym powierzeniem misji utworzenia rządu przedstawicielowi solidarnościowej opozycji[17], postulując „sojusz demokratycznej opozycji z reformatorskim skrzydłem obozu władzy”[18]. Propozycja ta jest odczytywana współcześnie jako świadectwo wyczucia dążeń obozu solidarnościowego do przejęcia większej władzy niż było to ustalone przy Okrągłym Stole[19], jednak oficjalnie spotkała się ze sprzeciwem[20]. Mimo to została faktycznie zrealizowana: o ile stanowisko prezydenta objął dotychczasowy I sekretarz KC PZPR Wojciech Jaruzelski, to opozycja dzięki głosom dawnych sojuszników partii komunistycznej utworzyła pierwszy niekomunistyczny rząd w Europie Wschodniej z Tadeuszem Mazowieckim jako premierem[21][22].
Od drugiej połowy 1989 roku środowisko skupione w redakcji „Wyborczej” sympatyzowało z rządem Tadeusza Mazowieckiego, a jednocześnie było w konflikcie z przedstawicielami „Tygodnika Solidarność”[23]. Antagonizmy te korelowały z konfliktem politycznym zwanym „wojną na górze”, podczas którego Wałęsa sprzymierzył się z frakcją Komitetu Obywatelskiego reprezentowaną przez braci Lecha i Jarosława Kaczyńskich przeciwko Mazowieckiemu[24][25]. Adam Michnik wsparł środowisko premiera, wskutek czego we wrześniu 1990 Komisja Krajowa „Solidarności” podjęła uchwałę zmierzającą do odebrania „Wyborczej” prawa do zamieszczania przy winiecie znaczka „Solidarności”. Argumentowano to „tendencyjnością artykułów, które mają na celu zdyskredytowanie, jak i również ośmieszenie przewodniczącego kol. Lecha Wałęsę” oraz wyjaśnieniem, że „Gazeta nie jest organem informacyjnym »S«, tylko spółką prywatną”[26]. W tym czasie „Tygodnik Solidarność”, którego redaktorem naczelnym był wówczas Jarosław Kaczyński[27], publikował felietony publicystów takich jak Romuald Szeremietiew, którzy zarzucali gazecie manipulowanie informacjami, w tym przemilczanie zdarzeń[28]. W wyniku tego dziennik utracił prawo do posługiwania się logo związku i hasłem „Nie ma wolności bez Solidarności”. Ponadto Wałęsa zażądał dymisji Michnika (od lipca 1990 należącego do partii Ruch Obywatelski Akcja Demokratyczna) z funkcji redaktora naczelnego. Michnik ustąpił ze stanowiska, lecz jego rezygnacja nie została przyjęta przez członków redakcji, w związku z czym pozostał na stanowisku[29]. Z redakcji odeszła grupa wcześniejszych opozycjonistów związanych z Lechem Wałęsą, co było wynikiem uwidocznienia się sporu w ramach redakcji z grupą środowiska postsolidarnościowego reprezentującego inne poglądy[30].
Wpływ gazety na ujawnianie wydarzeń społeczno-politycznych
W kolejnych latach działalności publikacje dziennikarzy „Wyborczej” stanowiły często przyczynek do ujawnienia wydarzeń społeczno-politycznych w Polsce, w tym afer. Dziennik rozpoczął śledztwo dziennikarskie w sprawie tzw. afery żelatynowej z 1997 roku – przekrętu monopolistycznego z udziałem przedsiębiorcy Kazimierza Grabka[31]. 27 grudnia 2002 dziennikarz „Wyborczej” Paweł Smoleński opublikował na łamach dziennika artykuł „Ustawa za łapówkę, czyli przychodzi Rywin do Michnika”, związany z próbą przekupstwa redaktora naczelnego gazety przez producenta filmowego Lwa Rywina. Celem działań Rywina, który przedstawiał się jako przedstawiciel „grupy trzymającej władzę”, było skłonienie Michnika do poparcia przygotowanej przez rządzący wówczas Sojusz Lewicy Demokratycznej ustawy uniemożliwiającej ekspansję koncernów medialnych na media elektroniczne[32]. Artykuł Smoleńskiego zapoczątkował aferę Rywina, owocującą powołaniem sejmowej komisji śledczej[33]. Wespół z innymi aferami korupcyjnymi nękającymi kraj afera Rywina pogrążyła rząd Leszka Millera[34][35], jednak samego Michnika – również prześwietlanego przez komisję pod względem powiązań biznesowych z Agorą – spotkała fala krytyki ze strony innych mediów[36].
Artykuł w dzienniku z 23 stycznia 2002 ujawnił aferę „łowców skór” dotyczącą zabijania pacjentów przez pracowników łódzkiego pogotowia ratunkowego i sprzedaży informacji o zgonach zakładom pogrzebowym[37]. Natomiast publikacja z 5 kwietnia 2004 ujawniła nieprawidłowości związane z zatrzymaniem przez Urząd Ochrony Państwa prezesa PKN Orlen Andrzeja Modrzejewskiego i pozbawienia go stanowiska w lutym 2002, zapoczątkowując aferę Orlenu. Sejmowa komisja śledcza wykazała niejasne interesy przy zachodzącej wówczas próbie prywatyzacji Orlenu[38], a odpowiedzialny za zatrzymanie Modrzejewskiego szef UOP Zbigniew Siemiątkowski został skazany prawomocnym wyrokiem za nadużycia władzy[39]. W wyniku artykułu z 4 grudnia 2006 pod tytułem „Praca za seks w Samoobronie” autorstwa Marcina Kąckiego wybuchł kolejny skandal polityczno-obyczajowy nazwany seksaferą. Kącki ujawnił, że Andrzej Lepper, prezes partii Samoobrona RP i urzędujący wicepremier, miał zatrudniać młode kobiety w biurach partyjnych w zamian za seks[40].
Zmiana trybu pracy
We wrześniu 2020 roku powierzchnia biurowa zajmowana przez redakcję przy ul. Czerskiej w Warszawie zmniejszyła się o 40%, gdyż dziennikarze gazety i jej portalu internetowego pracują poza biurem: pracownicy papierowego wydania mogą pracować chałupniczo, a większość dziennikarzy i redaktorów serwisu internetowego pracuje zdalnie[41].
Zawartość
„Gazeta Wyborcza” jest podzielona na kilka sekcji. Na drugiej stronie dziennika znajduje się zbiór felietonów autorstwa osób związanych z redakcją pisma, zatytułowany „Z drugiej strony”. Kolejne sekcje ułożone są według podejmowanych tematów:
Sekcje Kraj i Świat dotyczą odpowiednio wiadomości pochodzących z Polski i spoza niej.
Sekcja Witamy w Polsce zawiera reportaże poświęcone sprawom społecznym.
Sekcja Opinie stanowi zbiór artykułów publicystycznych autorstwa członków redakcji oraz zewnętrznych ekspertów.
Sekcja Kultura poświęcona jest wydarzeniom kulturalnym, wywiadom z artystami oraz spostrzeżeniom na temat wybranej dziedziny kulturalnej.
Sekcja Nauka jest złożona z artykułów podsumowujących najnowsze badania naukowe w formie publicystycznej.
Sekcja Sport opisuje najnowsze wydarzenia sportowe.
TRYBUNA LUDU Trybuna Ludu – dziennik społeczno-polityczny wydawany w Warszawie w latach 1948–1990, organ prasowy Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej o jednym z największych nakładów w Polsce – ok. 1,5 mln egz. w połowie lat 70.[1] (większy nakład miewała tylko „Trybuna Robotnicza”, wychodząca na Górnym Śląsku i w zachodniej Małopolsce).
Gazeta miała siedzibę przy pl. Starynkiewicza 7/9 w Warszawie[2].
Historia czasopisma
Bolesław Bierut z egzemplarzem „Trybuny Ludu”
Doroczny festyn „Trybuny Ludu” na Stadionie Dziesięciolecia, lata 70.
Powstała z połączenia dwóch gazet: „Głosu Ludu”, organu PPR, oraz „Robotnika”, organu PPS[3]. Zaczęto ją wydawać w 1948 jako oficjalny organ KC PZPR. Jej pierwszy numer ukazał się 16 grudnia[4] w czasie kongresu zjednoczeniowego PPS i PPR, w wyniku którego powstała Polska Zjednoczona Partia Robotnicza. Nakład „Trybuny Ludu” w 1949 wynosił ok. 250 000 egzemplarzy („Trybuny Robotniczej” w tym czasie ok. 500 000 egz.).
Gazeta była w pełni podporządkowana PZPR. Traktowała kolejnych I sekretarzy PZPR całkowicie bezkrytycznie i była główną tubą propagandy partii. Znaczenie gazety spadło nieznacznie od lat 70. XX wieku, kiedy główną rolę propagandy PRL przejęła Telewizja Polska.
Do zadań „Trybuny Ludu” należało:
prezentowanie stanowiska PZPR wobec wydarzeń w kraju i sytuacji międzynarodowej,
publikacja materiałów partyjnych i przemówień,
wspieranie działań PZPR w sprawach gospodarczych (np. plan 6-letni, kolektywizacja wsi),
informowanie o zmianach personalnych w partii oraz komentowanie jej polityki.
„Trybuna Ludu” patronowała od 1949 wraz z czechosłowacką gazetą „Rudé právo” i enerdowską „Neues Deutschland” kolarskiemu Wyścigowi Pokoju[5].
W Warszawie od 1972 organizowała doroczne „Święto Trybuny Ludu”.
W czasie ostatniego zjazdu PZPR gazeta 28 stycznia 1990 po raz ostatni ukazała się pod swoim tytułem. Następnego dnia doraźnie zmieniła tytuł na „Trybuna Kongresowa”, jej redaktorem naczelnym zaś został Marek Siwiec. Po przemianach demokratycznych w Polsce (1989) i likwidacji PZPR gazetę w 1990 oficjalnie zlikwidowano. Jednocześnie zaczęła się ukazywać „Trybuna”, która nie była formalnie organem żadnej partii (wydawana przez prywatną spółkę AdNovum) i uchodziła za nieoficjalny dziennik polskiej lewicy postkomunistycznej. Obecnie do tradycji pisma odwołuje się „Dziennik Trybuna”.
Cenzura PRL
Osobny artykuł: Cenzura w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.
W PRL informacje zawarte w gazecie, jak również publikowane na temat czasopisma podlegały cenzurze prewencyjnej. Dodatkowo nie można było w innych mediach krytycznie komentować informacji opublikowanych w „Trybunie Ludu” lub wdawać się z nimi w polemikę. Wszelkie krytyczne i polemiczne materiały cenzura eliminowała przed wydrukowaniem. Zalecenia cenzorskie zanotował Tomasz Strzyżewski, który w swojej książce o peerelowskiej cenzurze opublikował notkę informacyjną z 1975 roku Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk. Wytyczne dla cenzorów głosiły: „Nie należy dopuszczać do żadnych polemik z materiałami opublikowanymi na łamach »Trybuny Ludu« i »Nowych Dróg«. Treść tego zapisu nie może być przekazywana redakcjom”[6].
Redaktorzy naczelni
Leon Kasman – 1948-1953
Władysław Matwin – 1953-1957 (z krótką przerwą w 1956, w tym czasie: Roman Werfel, Jerzy Morawski, Walenty Titkow)
Leon Kasman – 1957-1967
Stanisław Mojkowski – 1967-1972
Józef Barecki – 1972-1980
Wiesław Bek – 1980-1985
Jerzy Majka – 1985-1990